Każdy ma swój Mount Everest do zdobycia…

„Każdy bez względu na niepełnosprawność, kondycję fizyczną czy problemy duchowe może wejść na swój Everest. Może mieć swoją górę, swój szczyt i sukces – zwyciężyć strach, zbudować wiarę w siebie, pokonać oporne ciało”. Każdy, kto doświadczył wspinaczki, wie, że jest to niezwykły sport, który wszechstronnie rozwija całe ciało, ale przede wszystkim kształtuje psychikę. Hartuje nie tylko ciało, ale również i duszę. Obalam od razu mit, aby był on dostępny tylko dla wybranej grupy osób, o specjalnym przygotowaniu fizycznym. Są formy oraz techniki wspinaczki, które mogą uprawiać osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Wspinaczka wykorzystywana jest również idealnie jako forma swoistej rehabilitacji. Wszystkie troski dnia codziennego oraz problemy znikają, zacierają się bariery. Podchodząc do ścianki, czy to w specjalnie przygotowanej hali, czy też prawdziwej ściany skalnej, liczy się tylko cel i skupienie, aby wspiąć się jak najdalej, jak najwyżej i dostać do określonego punktu.

Wspinanie również uczy zaufania do drugiej osoby. Osoby niepełnosprawne wspinają się z asekuracją drugiej osoby. Często osoba niepełnosprawna staje się również pilotem dla osoby z inną niepełnosprawnością, na przykład dla osoby niewidomej. Wspinaczka rozwija samodzielność, odpowiedzialność, uczy pokonywania barier, pomaga w pracy nad sobą. Wejście na szczyt, osiągnięcie celu, wiąże się często z pokonaniem wielu słabości i ogromnej pracy nad sobą.

Jak w każdym sporcie, również i w tym przypadku mamy do czynienia z różnymi stylami, rodzajami wspinaczki, w zależności od terenu działania i sposobu asekuracji. Mamy wśród nich wspinaczkę klasyczną, w której do przemieszczenia się w górę wykorzystujemy tylko własne ciało, a asekuracja jest traktowana jedynie jako zabezpieczenie przed ewentualnym upadkiem. Drugą z kolei jest wspinaczka hakowa, w tej formie wpinania w sposób czynny wykorzystujemy sprzęt asekuracyjny. Dopuszcza się obciążanie liny ciężarem własnego ciała, chwytanie, stawanie na punktach asekuracyjnych oraz używanie specjalnych ławeczek, krótkich drabinek, których używa się do zdobywania kolejnych metrów.

Wspinaczka najczęściej kojarzy nam się z terenami skalnymi, bądź górami, a co zrobić gdy mieszkasz w dużym mieście jak Warszawa z dala od gór i skał. Mamy na to alternatywne rozwiązanie w postaci sztucznych ścianek, będące doskonałym miejscem do treningów. Stopień trudności wspinaczki dostosowuje się do możliwości danej osoby, aby czuła się ona komfortowo, nie dopuszczając do uczucia zagrożenia i lęku. Uczucie bezpieczeństwa jest niezwykle ważne, gdyż wpływa bezpośrednio na wzrost samodzielności osoby wspinającej się. Osoba niepełnosprawna jest zawsze zabezpieczona na ścianie linami i asekurowana zarówno z dołu, jak i z góry przez doświadczonych instruktorów.

W Polsce istnieje wiele organizacji zajmujących się organizacją wypraw wspinaczkowych bądź obozów rehabilitacyjno-wspinaczkowych dla osób niepełnosprawnych, listę miejsc zamieszczono poniżej. Pytanie brzmi: kto może zakwalifikować się na takie zajęcia, obóz czy wyprawę? Osoby niewidome, niesłyszące, z autyzmem, z dysfunkcjami narządu ruchu, osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym, upośledzeniem umysłowym i wiele innych, o ile nie ma specjalnych przeciwwskazań stwierdzonych przez lekarza sportowego.

Jeżeli jesteś osobą niepełnosprawną, szukasz aktywności, która umożliwiłaby Ci stać się bardziej aktywnym, a dodatkowo cierpisz na „kanapoholizm”, wątpisz w siebie i potrzebujesz określenia jasnego celu do zdobycia, to wspinaczka jest idealną aktywnością dla Ciebie. Odwagi i powodzenia!

Lista niektórych fundacji zajmujących się organizacją wypraw wspinaczkowych:

Fundacja Domin, Warszawa

Fundacja Synapis, Warszawa

Fundacja Jaśka Meli Poza Horyzonty, Kraków http://razemnaszczyty.pl/

Źródła:

www.niepełnosprawni.pl

www.pozahoryzonty.org

Źródło zdjęć:

www.soswtom.neostrada.pl

www.db.doba.pl

www.niepełnosprawni.pl