Metoda Facial Distortion Model – FDM

Praca fizjoterapeutyczna metodą FDM opiera się w dużym stopniu o diagnostykę wizualną. Oznacza to, że pacjent prezentuje fizjoterapeucie za pomocą gestów miejsce dolegliwości bólowych. Dodaje do tego werbalny opis np. „ciągnący ból”, „uczucie ściskania”, „zamrożenie”, „kłujący ból” itp. Dodatkowe znaczenie ma również mechanizm urazu. Wszystkie wyżej wymienione aspekty stanowią kluczowy element diagnostyczny oraz – według założeń terapii FDM – świadczą o deformacji powięzi, która pojawiła się w wyniku urazu.

Istnieje sześć sklasyfikowanych przez FDM możliwych deformacji lub odkształceń powięzi. Terapia tą metodą polega na manualnej korekcji powięzi oraz przywróceniu jej pierwotnej struktury. Charakterystyczną cechą terapii jest dosyć mocna praca na tkankach pacjenta, ponieważ zgodnie z założeniami powięź jest bardzo wytrzymałą strukturą i trzeba użyć dużo siły, by móc przywrócić pierwotną trofikę płynów w ciele pacjenta. Pacjent w czasie terapii odczuwa dosyć mocne doznania bólowe, które najczęściej są opisywane jako „dobry ból”. Po właściwej diagnostyce oraz terapii dolegliwości mijają praktycznie bezpośrednio po sesji terapeutycznej.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że nie wszystkie dolegliwości odczuwane przez pacjenta są zawsze powiązane z odkształceniem powięzi. Dlatego fizjoterapeuta przed rozpoczęciem terapii w nurcie FDM powinien wykluczyć inne możliwe przyczyny bólu. Może okazać się, że niezbędne jest wykonanie badań obrazowych takich jak RTG, Rezonans Magnetyczny lub USG.