Pinoterapia

To kompleksowa metoda leczenia, która stanowi hybrydę technik manualnych i narzędziowych. Jedną z głównych technik jest pinowanie – okłuwanie skóry specjalnymi gwoździami (bez przerywania ciągłości tkanki łącznej). Jednak w pinoterapii wykorzystuje się też szereg innych technik wykonywanych przy użyciu tępych narzędzi (np. katów), techniki mięśniowo-powięziowe, czy mobilizacje stawów. Dzięki umiejętnie zadanemu bodźcowi w konkretnej lokalizacji terapeuta stara się znieść patologię, która występuje w obrębie jednego lub kilku układów regulacyjnych. Najbardziej intensywnym bodźcom najczęściej poddaje się mocno unerwione mięśnie bądź przedziały mięśniowe, w których występuje zaburzenie gospodarki płynów, co może objawiać się tzw. zagęszczeniem tkanki. Procesy patologiczne toczące się w układach regulacyjnych powodują ból, spadek siły mięśniowej oraz ograniczenie ruchomości. Dzięki odczynowemu i odruchowemu działaniu pinoterapii w organizmie tworzą się warunki do regulacji i odwrócenia powyższych patologicznych procesów. Następuje to poprzez pobudzenie wybranych ośrodków nerwowych, co prowadzi do odruchowego rozluźnienia zgromadzonych napięć i zmniejszenia bólu.

Techniki pinoterapii są znakomitym uzupełnieniem terapii w schorzeniach neurologicznych i ortopedycznych, m.in. w:

• Bólach mięśniowo-powięziowych,
• Bólach głowy,
• Bólach kręgosłupa,
• Bólach o podłożu neurologicznym,
• Ograniczeniach ruchu w stawach,
• Stanach pourazowych i pooperacyjnych,
• Polineuropatiach,
• Stwardnieniu rozsianym
• Udarach niedokrwiennych,
• Parkinsonizmie.

Przeciwwskazaniami do pinoterapii są aktywne problemy skórne uniemożliwiające miejscową pracę pinami, mechaniczne uszkodzenia skóry, nowotwory (o dopuszczeniu do terapii decyduje lekarz) oraz zakażenie tkanek narządu ruchu w stanie ostrym.