Terapia blizny

Rany powstałe na skutek urazu, zabiegu chirurgicznego czy oparzeń naturalnie goją się poprzez tworzenie blizny. Pierwszy rok od powstania blizny jest czasem dynamicznej przebudowy, w którą zaangażowane są włókna kolagenowe, elastyczne i naczynia krwionośne. Blizna nie jest do końca uformowana i nazywana jest blizną świeżą. W tym okresie ważne jest zapewnienie bliźnie optymalnych warunków, takich jak odpowiednia pielęgnacja, ochrona przed urazami, mrozem czy słońcem – to sprzyja tworzeniu się blizny estetycznej.

Jednak na bliznę nie należy patrzeć jedynie pod kątem estetyki. Blizna może zaburzać właściwy przepływ informacji płynących od receptorów dotyku oraz czucia głębokiego do ośrodkowego układu nerwowego, a tym samym wpływać na zniekształcenie obrazu ułożenia ciała w przestrzeni. Taka sytuacja może sprzyjać powstawaniu dysfunkcji w obrębie stawów oraz mięśni. Zdarza się również, że w okolicy blizny występuje przeczulica lub niedoczulica. Zaburzenia wrażliwości okolicy blizny będą również negatywnie wpływać na napięcie tkanki łącznej oraz mięśni; co więcej, może pojawić się ból oraz parestezje.

Rolą fizjoterapeuty w terapii blizny jest praca nad zachowaniem lub odzyskaniem ruchomości tkanek obszaru objętego bliznowaceniem. W tym celu wykorzystuje się odpowiednie techniki rolowania, rozciągania, kinesiotapingu czy mobilizacji blizny poprzez ruch.

Terapię blizny można rozpocząć po całkowitym wygojeniu się rany. Najczęściej po upływie około 4 tygodni terapeuta zaczyna pracę z tkankami znajdującymi się w okolicy blizny, a po 6-7 tygodniach pracuje bezpośrednio z blizną.