Terapia manualna w logopedii

Terapia manualna w logopedii oznacza wykorzystanie w tej dziedzinie technik fizjoterapeutycznych, mających na celu torowanie nerwowo-mięśniowe oraz zmianę napięcia mięśni w obrębie aparatu orofacjalnego. Wykorzystanie technik manualnych, tj. specjalnych chwytów i manipulacji, pozwala odczuwalnie zwiększyć efektywność oddziaływań tradycyjnych logopedycznych, poprzez wykrycie i leczenie zaburzeń w obrębie stawów i mięśni, a także korygując wzorce ruchowe oraz oddechowe u pacjenta.  

Obszar oddziaływań logopedycznych w sferze terapii manualnej to przede wszystkim twarz i jama ustna (język, mięsień okrężny ust, mięśnie mimiczne, mm. biorące udział w żuciu, staw skroniowo-żuchwowy), szyja (m. Mostkowo-obojczykowo-sutkowy, m. nad- i podgnykowe, cała elewacja mięśniowa krtani) oraz przepona.  

Poprzez terapię manualną logopeda jest w stanie wpłynąć na takie aspekty jak:  

• Poprawa połykania u pacjentów borykających się z dysfagią; 
• Regulacja ślinienia; 
• Zwiększenie wydajności oddechowej; 
• Torowanie ruchów niezbędnych do gryzienia i żucia; 
• Wpływanie na tkanki miękkie w celu spionizowania języka; 
• Wstępna ocena i łagodzenie dolegliwości bólowych w obrębie stawu skroniowo-żuchwowego; 

Techniki manualne w logopedii mają szczególne zastosowanie u pacjentów z MPD, po porażeniu nerwu twarzowego (np. W wyniku udaru), w neuropatiach, rozszczepach podniebienia, SM, SLA i wiele innych.  

Terapia manualna prowadzona prze logopedę jest każdorazowo poprzedzona badaniem podmiotowym i przedmiotowym, a przede wszystkim konsultowana i omawiana z pacjentem.